عابر و سارق
همه چیز گویای آن است که ما می توانیم . . .
برد تیم ملی والیبال ایران در برابر تیم ملی والیبال امریکا نشان از توانایی های بچه های ماداشت و اینکه هر وقت بخواهیم و اراده کنیم توانایی رسیدن به هدفمون رو داریم.
یکی از مسائل مهمی که برای هیچ کس قابل انکار نیست و در نتیجه ی این بازی ها اثر زیادی داره، محل انجام بازی هاست . . . اینکه وقتی بازی تو ایران باشه، دل بچه ها به لطف تشویق هوادارا قرصه و هیچ سدی نمیتونه در برابرشون ایستادگی کنه.
نباید فراموش کنیم که ملت ایران این روز ها، تو یه بازی دیگه ای هم با امریکا درگیره. و اون بازی مذاکرات هسته ایه! بازی ای که در واقع بازی نیست ؛ دزدیه!
رابطه ی عابر و سارقه! سارقی که با بیرحمی اموال تو رو می دزده و تو برای اینکه اموالتو برگردونی باید بهش امتیاز بدی! به همین سادگی !!!
صحبتم اینه که ما چرا نباید از حق میزبانی تو این مذاکرات استفاده کنیم. چرا باید مذاکرات همش توی وین، ژنو یا لوزان باشه؟!
به یاد داریم که تیم قبلی سر جای مذاکره هم حساسیت نشون می داد و آلماتی، بغداد و ترکیه رو به کشور های غربی ترجیح می داد. با این کار هم تو هزینه ی محل اقامت صرفه جویی می شد و هم اینکه فشار کمتری بر روی تیم بود.
آرزوی دیدن متن توافقی را داریم که یکی از ویژگی هایش این باشد : رعایت همه ی خطوط قرمز.
ان شاءالله
