توی موکب مسئولیت بنده کنترل میزان ورود و خروج آب در تانکرهای مربوطه بود. خاموش روشن کردن پمپ و پیگیری رساندن آب به تانکرها از ایستگاه توسط یه برادر خوب عراقی رو هم به اون اضافه کنید.
یه روز قرار بود اون برادر خوبمون برای ما 10هزار لیتر آب بیاره. ولی تقریبا داشت شب میشد و هنوز نیومده بود. تانکرها خالی بود و با این حساب ما اون شب برای زائرین آب نداشتیم. با پیگیری های زیاد، اون بنده خدا قرار شد اوایل شب برامون آب بیاره. وقتی اومد مسیرش خیلی اتفاقی بسته شده بود و نتونست به محل مورد نظر برسه. من تا اومدم برم مسیر رو باز کنم اونم گازشو گرفت و رفت. ما موندیم و سرمون هم بی کلاه.
دنبالش دویدم. دیدم ماشینشو پارک کرده و خودش نیست. از اونور مسئول موکب هم به من گفت خودت میدونی. امشب باید برای موکب آب جور کنی. من حیرون و خسته و تقریبا ناامید بودم چونکه میگفت شبا نمیتونه برامون آب بیاره و اون مقداری هم که داخل تانکر هست برای خودشونه.
یه لحظه با خودم فکر کردم من الان برا چی اینجا نشستم و چرا ناراحتم. مگه نه اینه که دنبال آب هستم برای زوار ابا عبدالله ع. خوب حتما خود آقا داره ما رو میبینه و کار رو حل میکنه. توی همین افکار بودم که بنده خدا رو دیدم.
خیلی با روی خوش باهام برخورد کرد که انتظارشو نداشتم. چنان گفت: بالیل مای ماکو(امشب آب نیست)؛ که کلا حالم گرفته شد. با اینکه زیاد حال و حوصله چونه زدن نداشتم ولی اون شب این کار رو کردم. ولی در عین ناباوری قبول کرد که اون شب 5هزار لیتر آب بهمون بده. و اومد و به وعدش عمل کرد.
همینه که اگه کسی بگه خوف و حزن در این مسیر راهی نداره پر بیراه نگفته. اگرم باشه بسیار شیرین ...
«الا ان اولیاءالله لا خوف علیهم و لا هم یحزنون»
