گفتگوی من و عطار (به سبک گلستان سعدی)

یاد دارم که شبی در ایام جوانی از دردِ چرب­ کبدی‌ام به مغازه‌ای عطاری­ ­پناه بردم و خوش‌سیما پیرمردی را هم­ صحبت شدم. همو را گفتم ای وی؛ مرا دارویی ده که دردم را بِه!

بگفتا: از چه نالانی ای جوانک!

گفتمش: کبدم چرب گشته است. حجامتی کردم بین دو کتفم را که از آن خون چرب جاری بود!

بگفتا: خودت را اندوهگین مساز که دوای دردت نزد خودم است. هر صبح که از خواب برخیزی کاسنی و شاطره را عرق خوری که می‌سازدت آن‌چنان‌که باید.

گفتمش: ای پیر خردمند! این دو که تو پیچاندی نسخه‌اش را، نه مناسب حال نزار من است. چون هر دو سرد باشند و مرا در رختخوابم افکنند. حال چه کنم ای وِی؟؟

بگفتا: این‌که مشکلی نیست مرعطار را. قرمز فلفلی دهمت آن‌گونه که مزاجت را به تعادل کشد تا بروی و خوش باشی.

گفتمش: قرمز فلفل اگر خورم صورتکم جوش همی زند و حالم را گیرد.

شیخ نگاهی به مریدان کرد و رو به من گفت: زن همی بستانده‌ای یا نه؟

با سؤالش حالی عجیب یافتم و با تمام قدرت بگفتم: نه.

بگفتا: زن که گیری همه‌ی دردهایت یکسره دوا خواهد شد و دیگر نیاز نیست برای یافتن دوای دردت خود را آواره‌ی کوه و بیابان سازی.

گفتمش: آدمی برای رفع بلایی مگر خودش را دچار بلای بزرگ‌تر همی‌سازد؟!

با نگاهی عاقل اندر سفیه پاسخم داد: حال اگر به‌جای بلا، طلا باشد چه؟!

چندان سخنش حکیمانه بود و به ­جا، که مریدانِ شیخ، گریبان­ ها همی چاک نمودند و نعره­ ها همی برآوردند و من مست و مدهوش برجای خود ساکت بماندم.

وقتی‌که دردی بر سرت آمد مزن جـوش                              با نســخه‌های من هــمی مســتی و مدهوش

جانـــا مرو انـــدر پی صد راه چـــاره                              درمان درد تو هـــمی زوجی ست خوش­پوش