من زنده ام

این کتاب رو مدتها بود تو برنامه ی کتاب های خوانده نشده ی خودم قرار داده بودم و منتظر فرصتی بودم برای خوندنش.
البته برای خوندنش به کتابخونه ی دانشگاه اعتماد کرده بودم که تو عید دیدم داداشم خریده. خوب انگار اون فرصته پیدا شده بود. نذاشتم از دست بره...
نویسنده کتاب اوان کودکی خودش رو به تصویر میکشه و از خانواده ی پر جمعیت خودش به خنوان حامی خود یاد میکنه...
از آبادن قبل از انقلاب که میگه آدم فک میکنه تو بهترین شهر ایران زندگی میکرده! بعد از اینکه پدرش در یک حادثه زمین گیر میشه به پیشنهاد مادر برای یادگیری آرایشگری میره یه آرایشگاه. تا اینکه وقتی بزرگ شد جای ننه بند انداز رو بگیره!!برادراش که از این قضیه مطلع میشن چنان عصبانی میشن که اونو بدون شنیدن جواب میفرستن به خیاطی. 

خیاطی فرصتی میشه تا با مصاحبت خانمی مسیحی آموزه های دین اسلام رو جدی تر یاد بگیره. تو مدرسه سعی میکنه اطلاعات دینی هم کلاسی هاش رو بالا ببره. 

انقلاب فرصتی میشه برای اینکه خودشرو پیدا کنه و با حضور  تو مسجد مهدی موعود برای آینده ی انقلاب نیرو سازی کنه. جنگ که شروع میشه دلبسته ی پرورشگاهی شده و در این بحبوحه سعی میکنه تا با سلامت بچه ها رو به شیراز انتقال بده. 

در برگشت با صحنه ای مواجه میشه که زندگیش رو به کلی تغییر میده! اسارت تقذیریه که خداوند براش رقم زده و هیچ گریزی از اون نیست. در این بین هراهی خودش با سه تا دختر دیگه رو غنیمت میدونه. این چهار نفر تا آخر راه با هم میمونن. سرنوشت این 4 نفر در زندان الرشید بغداد بسیار طاقت فرساست تا اینکه برای رهایی از این مهلکه دست به اعتصاب غذا میزنن. 

بعد از تقریبا 20 روز اعتصاب غذایشان جواب میده و اونا رو به بیمارستان الرشید و بعد از اون به اردوگاه عنبر میبرن. اونجا با برادرای اسیر ارتباط دارن و این براشون وضعیت رو قابل تحمل تر میکنه. 

همه ی اینها نشون از این داره که این 4 شیر زن اسوه ای داشته اند به عظمت و بزرگی زینب کبری سلام الله علیها ... خدا کند که شرمنده شان نشویم ..