کربلا رفته ای تو یا نه هنوز؟!

کربلا رو عشقه ...

 در مسیری که می رفتیم عکس هایی در رابطه با مقاومت، عکس حضرت آقا به همراه جمله ای روی اون و عکس سید حسن نصرالله رو بین زوار پخش میکردیم. برای استراحت گوشه ای نشسته بودیم که دیدم یه زائر سیاه پوست داره به سمت ما میاد. با خودم  گفتم گزینه مناسبیه برای دادن عکس آقا. عکس رو که رو به روش گرفتم دست توی جیبش کرد و یه عکس آقا به من نشون داد. دوستانم که ناظر این صحنه بودن همه خندشون گرفت. یکی گفت فک کنم اینقد این انقلابمونو صادر کردیم که چیزیش واسه خودمون نمونده... بالاخره این هم حرفی ست...

علاوه بر چایی های این مسیر، قهوه هایش هم توصیه شده. البته برای من که تا آن موقع از آن قهوه ها نخورده بودم بیشتر توصیه شده بود. جلو رفتم و فنجان قهوه ای گرفتم. یه کم از اون رو که خوردم چنان مزه اش تلخ بود که تا اعماق وجودم مزه ی تلخی به خودش گرفت. اصلا قابل تحمل نبود. نگاهی به دور و اطراف کردم به دنبال یه کم شکر. یه قاشق شکر بیشتر از کل قهوه ها بود. بعد از این کار دیدم که نه خیر. این هم کار سازنبود. لذا از خیرش گذشتم...

نکته ای که جالبه بهش اشاره کنم، محل قرار گذاشتن افراد با هم بود. اکثرا کنار ستون های رند با هم قرار می ذاشتن. یعنی یه جوری که وقتی به اونجا میرسیدی متوجه جمعیت زیادی میشدی که عملا به راحتی نمیشد همراهتو توی اون جمعیت پیدا کنی. ما که یه راه بلد با خودمون داشتیم از اول راه پیشنهاد داد که تو دو تا ستون بعد ستون های رند قرار بذاریم. راهکار خیلی خوبی بود...

ادامه دارد...