کربلا رفته ای تو یا نه هنوز؟ (3)

ناامیدیم بیشتر از امیدواریم بود. هنوز  مدارکم جور نشده بود و دوستانم رو میدیدم که دارن میرن. با یکی از دوستانی که خودش بارها کربلا رفته بود صحبت کردم. می گفت اصلا نگران نباش. این جور اتفاقات از مراحل این سفره . خیلی آرام گفت اگه خدا بخاد جور میشه. این صدا توی گوشم پیچید... اگه خدا بخاد جور میشه اگه خدا بخاد جور میشه

 

زنگ زدم اداره ی گذرنامه برای اینکه بپرسم چرا هنوز گذرنامه ی من نیومده؟ گفتند که باید به اداره مراجعه کنی...

در تمام مسیر ذهنم مشغول همان جمله بود. با خود می گفتم نکند خدا نخواهد!  صدای دیگری می گفت خوب شاید صلاح نباشد ... آخر چرا باید صلاح نباشد ... و این گفتگوی ذهنی ادامه داشت تا رسیدن به مقصد.

وارد که شدم، جمعیت زیادی رو دیدم که حسی شبیه حس من داشتن. اکثراً اومده بودن تا گذرنامه ی کربلاشون رو بگیرن مثه من. تو باجه ی مربوطه باید در صف می ایستادم. هر کسی کارش تموم می شد، یا چهره ش         می شکفت  یعنی اینکه گذرنامه اش آماده است و یا انگار غم عالم بر چهرش می نشست یعنی اینکه نه.
زن و مردی پا به دوران گذاشته  جلوی من بودن. بهشان گفتند که گذرنامه های شما رفته برای  چاپ و چند روز دیگر می آید. در صف که بودم متوجه شدم که مردم دارن به دو گروه تقسیم می شن : اونایی که گذرنامه شان رفته برای چاپ و مجبورن که صبر کنن، یعنی عملاً سفرشون باید به تاخیر بیفته و اونایی که باید تا ظهر منتظر بمونن و گذرنامه شان را از همونجا تحویل بگیرن. اگر جزء گروه اول میشدم مطمئناً سفر کربلا به صلاحم نبود، واگر جزء گروه دوم می شدم باید صبر می کردم و این مقدمه ای میشد برای رسیدن به آرزوم. 

ادامه دارد...